ΩΡΑ...

Τετάρτη 29 Ιουνίου 2011

Πατέρας και γιος (Dick και Rick Hoyt) - Η δύναμη της αγάπης

Ο Dick Hoyt είναι μάλλον άγνωστος στο ευρύ κοινό. Άγνωστος σε όσους γνωρίζουν τους λαμπερούς σταρ της τηλεόρασης, άγνωστος στους ίδιους τους διάσημους, άγνωστος στους πολιτικούς. Τον ξέρει όμως αυτός που πρέπει, ο γιος του. Και αυτό του αρκεί. Η απίστευτη ιστορία των Hoyt θα μπορούσε να είναι η περιγραφή του χρονικού της θέλησης. Θα μπορούσε να είναι ο ορισμός της αγάπης και της αφοσίωσης ενός γονιού στο παιδί του. Θα μπορούσε να είναι ένα παράδειγμα για όσους άκουσαν κοντά τους το κλάμα ενός μωρού. Ακόμα και αν δεν είναι το δικό τους. Θα μπορούσε ακόμα να είναι και ένα ξυπνητήρι συνείδησης για αυτούς που παρκάρουν τα πολυτελή αυτοκίνητά τους στις ελάχιστες ράμπες που υπάρχουν στα πεζοδρόμια για να βοηθούν τη μετακίνηση σε όσους είναι καθηλωμένοι σε αναπηρικά καροτσάκια.
Ο γιός του Dick Hoyt, Rick, γεννήθηκε με τον ομφάλιο λώρο δεμένο στο λαιμό του. Γεννήθηκε σχεδόν σε κατάσταση πνιγμού και η για καιρό έλλειψη οξυγόνου του δημιούργησε μόνιμα προβλήματα. Οι γιατροί πρότειναν στην οικογένεια να βάλει το παιδί σε ένα ίδρυμα (μιλάμε για 46 χρόνια πριν, μη σας κάνει εντύπωση, ήταν αλλιώς τα πράγματα και στην ιατρική αλλά και στην κοινωνία). Οι συγγενείς προέτρεπαν τους γονείς να ακούσουν τους γιατρούς. Ο πατέρας δεν τους άκουσε. Είχε άλλα σχέδια. Κοίταξε στα μάτια το παιδί του και αποφάσισε. Από τότε, 46 χρόνια τώρα, τρέχει κάθε πρωί μαζί με το παιδί του στους δρόμους της αγάπης. Έχουν ταξιδέψει μαζί όλο τον κόσμο, έχουν τρέξει σε όλους τους μαραθώνιους.
Ο Dick Ηοyt και η σύζυγός του Judie αποφάσισαν να πολεμήσουν για να μη μεγαλώσει το παιδί τους σε ιδρύματα. Και ας έλεγαν οι γιατροί ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να μιλήσει ή να περπατήσει. Όταν ο μικρός Rick ήταν 11 χρονών τον πήγαν στο Tufts της Βοστώνης για εξετάσεις. Οι καθηγητές ήταν κάθετοι: «Δεν υπάρχει τρόπος να επικοινωνήσει». Στην συνέχεια, όταν κατάλαβαν ότι τα μάτια του Rick αντιλαμβάνονται κάθε κίνηση σαν υψηλής συχνότητας σόναρ και χαμογελάει στα αστεία σαν φυσιολογικό παιδί, συγκινήθηκαν. Λίγους μήνες μετά οι επιστήμονες του Tufts έφτιαξαν ένα σύστημα με το οποίο ο Rick μπορούσε να γράφει με κινήσεις του κεφαλιού του σε έναν υπολογιστή, άρα και να επικοινωνεί. Η πρώτη του φράση ήταν «Go Bruins». Σε ελεύθερη μετάφραση «Πάμε Bruins» ένα σύνθημα που λένε οι οπαδοί της ομάδας χόκεϊ της Βοστώνης.
Στη συνέχεια πήγε στο σχολείο. Στα 15 του, ένας συμμαθητής του τραυματίστηκε σε τροχαίο και ο Rick λυπήθηκε πολύ. Ζήτησε από τον πατέρα του να τρέξουν μαζί σε έναν αγώνα δρόμου οχτώ χιλιομέτρων που διοργάνωναν προς τιμήν του. Ο Dick δίστασε αφού παρά το στρατιωτικό του παρελθόν δεν ήταν φανατικός του αθλητισμού. Όμως το τόλμησε. Και το κατάφεραν. Ο Dick δεν μπορούσε να κουνηθεί για μια εβδομάδα. Αλλά το ότι έσπρωξε το καροτσάκι του γιου του για οχτώ χιλιόμετρα τον έκανε τόσο μα τόσο περήφανο.
«Μπαμπά, ήταν σαν να μην ήμουν πια στο καροτσάκι. Έτρεχα και ήμουν ελεύθερος» ήταν το μήνυμα του μικρού στον πατέρα. Και από τότε έγιναν «ένα» και άρχισαν να τρέχουν διαρκώς. Και ο Rick από εκείνη τη μέρα νικούσε καθημερινά Μπήκε στο Πανεπιστήμιο, όπου εργάζεται και σήμερα και συνεχίζει να ζει ανυπομονώντας να ξεκινήσει το τρέξιμο. Ξανά και ξανά…
Τα επιτεύγματα των Iron Men
Από τους δρόμους της θέλησης μέχρι το να τρέξουν στο Iron Man είναι μια απόσταση τεράστια. Όχι όμως ανίκητη όταν υπάρχει τόση αγάπη και τόσο μεγαλείο ψυχής Οι Ηοyt έτρεχαν όσο πιο συχνά μπορούσαν. Άρχισαν να προπονούνται εντατικά και να προσαρμόζουν το καρότσι του μικρού για να πετυχαίνουν καλύτερες επιδόσεις. Το δεύτερο μεγάλο τους θαύμα ήρθε το 1979. Στον μαραθώνιο της Βοστώνης. Μπορεί οι διοργανωτές να μην τους έδωσαν το δικαίωμα της επίσημης συμμετοχής, όμως έτρεξαν και τερμάτισαν! Τα επόμενα χρόνια πήραν και επίσημη συμμετοχή! Όταν νίκησαν στο μαραθώνιο, ήρθε η ώρα του τριάθλου. Ένα αγώνισμα που αποτελεί συνδυασμό από τρέξιμο, ποδηλασία και κολύμπι. Οι ολυμπιακές αποστάσεις για το αγώνισμα του τρίαθλου είναι: τρέξιμο 10 χιλιόμετρα., ποδηλασία 40 χιλιόμετρα και κολύμπι 1,5 χιλιόμετρο! Τα κατάφεραν και εκεί. Και όταν ο Rick ρώτησε τον πατέρα του αν θα μπορούσαν να τα καταφέρουν και στην πιο σκληρή δοκιμασία του κόσμου, το Ιron Man (που διεξάγεται στη Χαβάη και συμπεριλαμβάνει 3,8 χιλιόμετρα κολύμπι, έναν μαραθώνιο δρόμο 42.195 μέτρων τρέξιμο και 180 χιλιόμετρα ποδηλασία) δεν απάντησε. Βλέπετε, είχαν αρχίσει να τρέχουν.
Λυπάμαι ειλικρινά, αλλά δεν μπορώ να σας περιγράψω με τις λέξεις αυτού του κειμένου το μεγαλείο της στιγμής. Δείτε το βίντεο και προσπαθήστε να κρατήσετε τα δάκρυά σας Έξι φορές έχουν τερματίσει μέχρι τώρα πατέρας και γιος σε μια δοκιμασία που πολλοί επαγγελματίες αθλητές δεν καταφέρνουν μόνοι 958 αθλητικές δοκιμασίες! 224 αγωνίσματα τριάθλου! 6 Ιron Man! 65 μαραθώνιοι! Το 1992 τερμάτισαν στο μαραθώνιο με επίδοση μόλις 35 λεπτά πάνω από το παγκόσμιο ρεκόρ! Ο Rick λέει αστειευόμενος: «Είμαστε Iron Men, αλλά, αλήθεια, θα ήθελα μια φορά να είναι ο πατέρας μου στο καροτσάκι και να τον σπρώξω εγώ για όλα αυτά τα χιλιόμετρα»…




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου